Splatterhouse
Red het meisje… alweer. Het verhaal is klassiek en uiteraard totaal niet origineel. In de jaren tachtig was 90 procent van elk gameverhaal ‘red het meisje’ en Splatterhouse was geen uitzondering. Het is dan ook niet meer dan logisch dat dit verhaal ook in de remake zit. Jij speelt een tiener genaamd Rick die samen met zijn vriendin Jennifer het huis van Dr. West bezoekt. Dr. West is leraar op de universiteit van de tieners en hij wil Jennifer spreken. Niets is minder waar natuurlijk. De dokter is een moordlustige maniak die Jennifer nodig heeft voor een experiment om zijn eigen vrouw tot leven te brengen. Jennifer wordt gekidnapt en Rick wordt dodelijk verwond achtergelaten. Dan spreekt een oud masker hem toe en vraagt hem op te zetten. Hij belooft hem te genezen, wraak en Jennifer te redden. De deal is snel gemaakt en Rick verandert van een schlemiel in een gespierde bloeddorstige bruut.
Over de top hakfestijn
Met deze remake Splatterhouse begint het verhaal dus weer helemaal opnieuw, echter heeft men nu wel iets meer diepgang aan het verhaal toegevoegd en kunnen de bloederige horror effecten nu veel gedetailleerder in beeld gebracht worden. Het resultaat is een over de top hakfestijn met onlogische hoeveelheden bloed die letterlijk van het scherm afdruipen. De game speelt zich voor een groot gedeelte af in 3D waarbij de camera gedraaid kan worden, maar er zijn ook 2D onderdelen en momenten dat de camera vast staat.
Extreem bloederig met keiharde metal
Splatterhouse is extreem bloederig waarbij de hoeveelheid bloed over de grenzen van het belachelijke gaan. Deze keuze is aan één kant logisch gezien de naam van de game, maar het schokkende effect van de allereerste game eind jaren tachtig wordt totaal niet bereikt. Van mij had men meer voor shock-horror mogen kiezen met meer realistische bloederige taferelen. Nu is Splatterhouse meer een soort persiflage van het origineel en dat vind ik een gemiste kans. Wel is de muziek gruwelijk goed, mits je van metal houdt. Maar zelfs als je niet van keiharde riffs houdt, kun je niet ontkennen dat de ruige deathmetal helemaal past bij Splatterhouse.
Platmepperhouse
Eigenlijk is Splatterhouse een hele platte hack ‘n slash game. De gameplay is ongeïnspireerd en basic: je hebt je lichte en zware aanvallen en natuurlijk je grepen. Verder kun je meppen met wapens en heb je een behoorlijke hoeveelheid skills die je kan kopen en/of upgraden met het bloed dat je verzamelt. Hoewel standaard en ongeïnspireerd, werkt deze formule wel. Het maakt van Splatterhouse een luchtige game die je even snel wil oppakken om wat frustratie van alledag weg te meppen. Erg tof is dat diverse upgrades ook echt helpen. Zo kun je met de juiste aangekochte skill vijanden grijpen terwijl je een wapen vast hebt of kun je de ‘houdbaarheid’ van je wapens verlengen. Wel dreigt de game snel saai te worden omdat er weinig variatie is in de monsters en de game weinig tactisch inzicht vereist. Ook tof is dat je elke skill op elk moment kan kopen mits je genoeg bloed hebt. Je hoeft geen verplicht ‘skill-pad’ te bewandelen.
Er is wachttijd na de dood
Splatterhouse is bruut en de levensenergie gaat dan ook hard. Jouw klappen doen behoorlijk wat schade, maar die van de vijanden ook. Gelukkig kun je met behulp van het bloed dat je masker opzuigt diverse speciale ‘moves’ uitvoeren waaronder jezelf genezen. Het resultaat is een snel fluctuerende levensmeter wat er voor zorgt dat je alert blijft tijdens de vele gevechten. Als je doodgaat, moet het level opnieuw ingeladen worden en dat duurt echt te lang. Je wordt een klein stukje teruggezet, maar meestal moet je wel weer eerst een voorgaand gevecht overnieuw doen. Dat is best irritant, aangezien de gevechten niet heel gevarieerd zijn en je dus eerder het gevoel krijgt dat je eerst weer wat vijanden af moet werken voordat je door mag gaan waar je gebleven was. Echt irritant wordt het als je op een lullige manier, zoals een onduidelijk ravijn, doodgaat en vervolgens weer een tijd moet op het laden moet wachten. Bij sommige levels ga je vaker ‘plotseling’ dood en dan begin je jezelf te ergeren.
Knipogen
Splatterhouse kent een hoop knipogen en die zijn best aardig. Zo zijn er naast de standaard 3D levels ook 2D levels met 3D graphics. Hierin komt de ouderwetse gameplay van het origineel naar voren en deze onderdelen zijn dan ook een ode. Dat hoor je ook aan de muziek die duidelijk gebaseerd is op de retroklanken van vroeger. Ook zijn er knipogen naar het werk van H.P. Lovecraft en het Call of Cthulu universum. Zo is de naam van de universiteit Miskatonic University en speelt het verhaal zich af in de plaats Arkham. Ook grappig zijn de toespelingen van je masker, die herinneringen ophaalt aan ‘vroeger’. Hoewel de 2D levels een grappige toevoeging zijn, komen ze mij iets te vaak voor. De gameplay is al simplistisch genoeg in 3D en de bewegingsvrijheid die je in deze levels hebt is ook erg onlogisch. Daarnaast zitten deze levels vol met ‘instant death’ situaties wat samen met de lange laadtijden een slechte combinatie is.
Extraatjes
Om de game langer interessant te houden heeft men vele extraatjes aan de game toegevoegd. Zo kun je in elk level snippers vinden van licht pikante foto’s van Jennifer. Deze heeft Jennifer zogenaamd voor je achtergelaten zodat je haar kan vinden. De één zal dit leuk vinden, de ander triest. Hoe dan ook. Jennifer is een dubieus meisje als ze continue rondloopt met zulke foto’s van haarzelf. Toch denk ik niet dat deze foto’s spelers zullen overhalen om een level nog een keer te spelen. Daarvoor is de gameplay te plat. Een hele toffe toevoeging zijn de drie originele Spaltterhouse games. Deze komen vrij na het voltooien van een hoeveelheid levels in de Story mode. Toch zijn deze retro-games echt voor de liefhebber, want de gameplay in met name de eerste twee delen is best wel slecht.
Gooi je sticks omhoog!
Splatterhouse gaat voor ‘liever goed gejat dan slecht verzonnen’ en zo probeert de game ook God of Warna te doen met spectaculaire slachttaferelen in de vorm van Quick Time Events. Helaas heeft men dit slecht gejat, en werken deze niet heel prettig. Met de zogenaamde ‘splatterkill’ kun je normale vijanden spectaculair uiteen rijten, waarbij je soms je analoge sticks een kant op moet gooien. Bij normale vijanden kun je aan de animatie al zien welke kant je opmoet, maar bij de eindbazen moet je ook knoppen indrukken die willekeurig gekozen worden. Dit werkt totaal niet prettig bij sommige van deze Quick Time Events ga je ook gewoon doodleuk dood als je per ongeluk de verkeerde knop indrukt. Dat wordt weer wachten en overnieuw proberen… zucht!